APO-TUMPANİZO ŞAPEL VE İKRA
El ezerse bu kuş zorlu geçicek
Şu çarmıhın rengi ne kadar da Vav
Minberin sırtında bükülü çiçek
Sesinde birikti yaralarım lav
Kırık bir tas gibi secdede başım
Kef sesi yükseldi boş bir terlikten
Dilsiz bir tanrıyken bile sırdaşım
Çoktan vazgeçmiştim peygamberlikten
Çöldüm ve gördüler çiçek basmıştım
Dehşete düşmüştü mermerdeki Cim
Kuyuya sır diye fısıldamıştım
Bir mağara kustum bak anneciğim
O “Nun”duk kalplerin kesik etinde
Koşerdi mahfiller tutunmuştuk Ra
Işığı da boğar nihayetinde
Apo-tumpanizo şapel ve ikra
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder