Ölüm hakkında düşünmek ciddi derecede önemlidir. Onu geçiştiririz. Ölüm, halının altına itilir. Hastanede sizi olabildiğince çok hayatta tutmaya çalışırlar, her ne kadar umutsuz görünse de durum. Size öleceğinizi söylemezler. Ailenize “umutsuz” bir vaka olduğu söylenmek zorunda kalındığında, sıklıkla hastaya söylenmemesi konusunda uyarırlar. Ve bütün akrabalar boş bir sırıtmayla “bir aya iyi olacaksın, sonra deniz kenarında tatile çıkıp kuşları dinleyeceğiz” derler. Ve ölmekte olan kişi bunun saçmalık olduğunu bilmektedir. Ölümü her türlü şeytani ulumalarla lanetledik. Korku dolu öbür dünyalar yarattık. Cennetin Hristiyan versiyonu en az cehennem kadar berbat. Demek istediğim, kimse sonsuza kadar kilisede olmak istemez! Özellikle çocuklar “tahtında secde et ve bak, kendine bak” dendiğinde kesinlikle dehşete düşüyorlar. Ölümden sonra kendi hakimimizle, hakkımızda her şeyi bilenle karşılaşacağımız fikri ile karşı karşıyayız. Bu da her şeyin başlangıcından beri senin bir yaramaz oğlan, ya da yaramaz bir kız, özellikle kız olduğunu bilen büyük-baba oluyor. Senin sıradan varlığının derinliklerine bakacak ve kim bilir ne kasvetli şeyler ortaya atacak.
Ya da reenkarnasyona inanıyor olabilirsiniz. Ve bir sonraki hayatınızın, bir öncekinde yaptıklarınıza göre bir ödül veya ceza olduğunu düşünebilirsiniz. Bu hayatta cinayetten yırttığınızı biliyorsunuzdur, ve en korkunç şeyler de bir sonrakinde ortaya çıkacak. Ölüme bir felaketmiş gibi bakıyorsunuz. Sonra, bir diğerleri var “öldüğün zaman ölürsün” diyen.
Sanki hiç bir şey olmayacakmış gibi. O halde ne diye telaşlanacaksın ki ? Eh, bu fikri fazla sevdiğimiz söylenemez, korkunç görünür. Ölmek nasıl olurdu biliyor musunuz ? Uyumak ve bir daha hiç uyanmamak ? Ölümün benzemeyeceği çok şey var. Canlı canlı gömülmek gibi olmayacak. Sonsuza kadar karanlıkta olmak gibi olmayacak. Size söyleyeyim, sanki hiç var olmamışsınız gibi olacak. Sadece siz değil, diğer her şey de öyle. Sadece hiç olmamış gibi ve bundan pişman olacak da kimse yok. Ve hiç bir sorun yok. Bunun üzerinde biraz düşünün. Bunun hakkında gerçekten düşündüğünüzde garip bir his oluyor. Gerçekten hayal edin. Her şeyi olduğu gibi durdurarak. Ve bunu durdurmak olarak bile tanımlayamazsınız.
Çünkü bir başlangıç olmadan durdurmuş olmazsınız. Başlangıç yoktu. Sadece.. hiçlik vardı.
Düşününce, bu doğmadan önceki halinizdir. Hatıralarda gidebildiğiniz kadar geriye giderseniz hep aynı yere gelirsiniz. Ve geleceği tahmin ederek ileri doğru gittikçe, ölümün nasıl olacağına kadar. O zaman aklınıza komik düşünceler gelir. Bu boşluk dediğimiz şeyin eşidir. Şimdi hepimiz hayatta olduğumuzu düşünüyoruz. Gerçekten burada olduğumuzu düşünüyoruz. Varlık diye bir şey var. Bunu bir gerçeklik olarak, bir zamanlar ölü değilsek, nasıl deneyimlebilirdik ? Bir zamanlar burada olmadığımız gerçeğinin kontrastı dışında bize burada olduğumuz kavramını en ufak veren ne ? Ve dahası, burada olmayacağımızı ?
Alan Watts
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder